Met ingehouden adem gaat hij zo stilletjes mogelijk verzitten in de zachte bioscoopstoel. Door zijn vingers heen kijkt hij naar de man rechts van hem. Met de lichten half gedempt om de laatkomers nog zachtjes te verwelkomen, kwam hij binnen. Hij wreef de regen uit zijn gezicht. Zijn ogen, zoekend van het verkreukelde bioscoopkaartje in zijn hand, naar de lege stoelen in de zaal.

De projectie van het bioscoopscherm reflecteert dansend op zijn zwarte krullen en sproeten. Zijn groene ogen kleuren het grijs van de stad. Zacht getik van haar houten hakken die op de grijze keien op straat slaan. Terugkaatsend op de muren van de gekleurde huizen verandert het in een echo van verlangen en nostalgie. De grijze houten huizen met kronkelige sporen van houtwormen stralen kleur uit.

Het licht van het scherm weerkaatst in hun ogen, dat via de iris in de hersenen terechtkomt waar het wordt omgezet naar beelden. Zouden ze hetzelfde zien? Een zachte lach, een blik naar links.

De aftiteling springt in beeld en de zaallichten slaan half aan. Geroezemoes: ‘Ik snapte er niks van’. Gefluister: ‘Wat een grauwe bedoeling’. Traag verwijderen de mensen zich met gedempte voetstappen de zaal uit.

‘Wat vond je?’ Een korte stilte en een glimlach. ‘Ik heb daar gewoond, was weer helemaal daar.’ De lichten springen aan. ‘Ik ook, ben net terug.’ ‘Niet.’ ‘Ja echt.’ ‘Ik mis het.’ ‘Ik ook’. ‘Wist je dat je sproeten lachen als je praat?’ ‘Wil je ze tellen?’ Hij knikt. ‘In het cafe?’ ‘Graag.’